این سوره «حم، عسق» سورة «الشورى» خوانند، و در مکیات شمرند.
ابن عباس گفت: جمله بمکه فرود آمد مگر چهار آیت: قلْ لا أسْئلکمْ علیْه أجْرا تا آخر چهار آیت. و جمله سوره پنجاه و سه آیت است و هشتصد و شصت و شش کلمه و سه هزار و پانصد و هشتاد و هشت حرف. و در این سوره هفت آیت منسوخ است: الاولى قوله تعالى: و یسْتغْفرون لمنْ فی الْأرْض نسخ ذلک بقوله: و یسْتغْفرون للذین آمنوا.
الثانیة. قوله: و ما أنْت علیْهمْ بوکیل نسختها آیة السیف.
الثالثة قوله: لنا أعْمالنا و لکمْ أعْمالکمْ لا حجة بیْننا و بیْنکم نسخت بقوله: قاتلوا الذین لا یوْمنون بالله و لا بالْیوْم الْآخر.الرابعة قوله: و منْ کان یرید حرْث الدنْیا نوْته منْها نسخت بقوله: منْ کان یرید الْعاجلة عجلْنا له فیها ما نشاء لمنْ نرید.
الخامسة قوله: و الذین إذا أصابهم الْبغْی همْ ینْتصرون و التى تلیها نسخت بقوله: و لمنْ صبر و غفر إن ذلک لمنْ عزْم الْأمور.
السادسه قوله: فإنْ أعْرضوا فما أرْسلْناک علیْهمْ حفیظا إنْ علیْک إلا الْبلاغ نسختها آیة السیف.
السابعه قوله: قلْ لا أسْئلکمْ علیْه أجْرا إلا الْمودة فی الْقرْبى اختلف فى تأویلها و اکثر المفسرین على انها نسخت بقوله: قلْ ما سألْتکمْ منْ أجْر فهو لکمْ إنْ أجْری إلا على الله.
و من فضائل هذه السوره: ما روى ابى ابن کعب قال رسول الله ص: من قرأ سوره حم عسق کان ممن تصلى علیه الملائکة و یستغفرون له و یسترحمون له.
قوله: حم، عسق. حسین فضل را پرسیدند، چونست که حروف تهجى در اوائل سور همه متصل نوشتند چون: المص، المر، کهیعص و حم عسق منقطع نوشتند، حم از عسق باز بریده؟ جواب داد: که حم مستقل است بنفس خویش کالحوامیم قبله و بعده.
و مفسران این را دو آیت شمرند: حم یک آیت و عسق یک آیت، حم مبتدا و عسق خبره. و آن دیگر حروف تهجى در اوائل سور همه یک آیت شمرند.
و نیز اهل تأویل را اجماع است که کهیعص و اخوات آن از حروف تهجى است، و در حم خلاف است: قومى آن را از حیز حروف بیرون کردند و به حیز افعال بردند، گفتند معنى آنست که حم اى قضى ما هو کائن، اما در تفسیر این حروف مفسران دراز گفتهاند، صحیح و سقیم، و ما لختى از آن که بحق نزدیکتر است بگوئیم.
ابن عباس بجواب نافع بن الازرق که از وى تفسیر این حروف پرسید گفت: حا، حلم خداوند است جل جلاله، میم مجد او، عین علم او، سین سناء او، قاف، قدرت او.
محمد بن کعب گفت: قسم است که رب العالمین یاد کرده، یعنى «اقسم الله بحلمه و مجده و سنائه و علمه و قدرته» انه کذلک یوحى الیک و الى الذین من قبلک» اى کما اوحینا الى سائر الانبیاء من قبلک کذلک نوحى الیک.
و قیل اقسم الله بهذه الحروف ان لا یعذب من عاد الیه به لا اله الا الله مخلصا من قبله. و گفتهاند آن روز که این آیت فرود آمد رسول خدا (ص) متغیر گشت. گفتند یا رسول الله چه رسید ترا که چنین متغیر گشتى؟ گفت مرا خبر دادند که در این امت من فتنهها خواهد بود پیوسته تا بوقت نزول عیسى و خروج دجال.
از اینجا گفت شهر بن خوشب و عطاء بن ابى ریاح در تفسیر حم عسق: حا، حرب یعز فیها الذلیل و یذل فیها العزیز فى قریش، ثم تفضى الى العرب ثم الى العجم، ثم تمتد الى خروج الدجال. میم، ملک یتحول من قوم الى قوم. عین عدو لقریش یقصدهم. سین سبى یکون فیهم. قاف، قدرة الله النافذة فى خلقه.
و قیل معنى حم عسق اى قضى عذاب سیکون واقعا.
قوله تعالى: کذلک یوحی إلیْک و إلى الذین منْ قبْلک قال ابن عباس: لیس من نبى صاحب کتاب الا و قد اوحى الیه حم عسق، فلذلک قال کذلک یوحى الیک و الى الذین من قبلک. قال مقاتل: نزل حکمها على الانبیاء. و قیل حروف المعجم، یوحى الیک و الى الانبیاء من قبلک. قرأ ابن کثیر: یوحى، بفتح الحاء و حجته قوله: و لقد اوحى الیک و الى الذین من قبلک. و على هذه القراءة قوله الله الْعزیز الْحکیم تبیین للفاعل، کانه قیل من یوحى؟ فقیل الله العزیز الحکیم. و قیل تم الکلام عند و له و إلى الذین منْ قبْلک، ثم تبتدى فیقول، الله العزیز الحکیم.
قوله تعالى: له ما فی السماوات و ما فی الْأرْض، میگوید چنین پیغام میدهند بتو و بایشان که پیش از تو بودند، اینجا سخن تمام شد، آن گه گویى الله آن تواناى دانا است که او راست هر چه در آسمانها و در زمینها همه فلک و ملک اوست، و هو الْعلی اى الرفیع فوق خلقه الْعظیم. فلا اکبر منه.
قوله تعالى: تکاد السماوات یتفطرْن اى یتشققن منْ فوْقهن یعنى ممن فوقهن، اى من عظمة الله و جلاله فوقهن، آسمانها نزدیک بود که همه در هم شکند از عظمت و جلال الله که بالاى آسمانهاست. و قیل: تکاد السماوات کل واحدة منهن تنفطر فوق التی تلیها من قول المشرکین اتخذ الله ولدا نظیره ، قوله تکاد السماوات یتفطرْن منه و تنشق الارض و تخر الجبال. هذا، ان ادعوا للرحمن ولدا. و قیل معناه قربت الساعة و انفطار السماوات. و قوله: و الْملائکة یسبحون بحمْد ربهمْ، اى باذنه، و قیل بشکره.
و یسْتغْفرون لمن فى الارض من المومنین، کقوله: و یسْتغْفرون للذین آمنوا، و قال فى الکفار: و أولئک علیْهمْ لعْنة الله و الْملائکة و استغفار الملائکة للمومنین شفاعتهم لهم، و قیل یسئلون لهم الرزق. ألا إن الله هو الْغفور الرحیم هذا بشارة باجابته للمستغفرین، قال بعضهم هیب فى الابتداء ثم بشر و الطف فى الانتهاء.
و الذین اتخذوا منْ دونه أوْلیاء اى اعوانا و انصارا، اشرکوهم معه فى العبادة الله حفیظ علیْهمْ حافظ لاعمالهم، فیجازیهم علیها، و ما أنْت علیْهمْ بوکیل اى انما انت یا محمد رسول علیک البلاغ، و لیس علیک حملهم على الایمان. و قیل لم توکل علیهم حتى توخذ بهم.
و کذلک أوْحیْنا إلیْک قرْآنا عربیا اى کما اوحینا الى الانبیاء قبلک کتبا بلغات اممهم، اوحینا الیک قرآنا عربیا، بلغة قومک لیفهموا ما فیه.
لتنْذر أم الْقرى و منْ حوْلها، یعنى لتنذر اهل مکة، و لتنذر من حولها، یعنى قرى الارض کلها، و سمیت مکة ام القرى، لانها اشرف البلاد لکون الحرم و بیت الله العتیق فیها، و لان الارض دحیت من تحتها، فمحل القرى منها محل البنات من الامهات. و تنْذر یوْم الْجمْع اى تنذر الناس بیوم القیمة فیکون مفعولا به لا ظرفا، و یوم الجمع یوم القیمة یجمع الله الاولین و الآخرین و اهل السماوات و اهل الارض، لا ریْب فیه اى لا شک فى الجمع انه کائن.
ثم بعد الجمع یتفرقون: فریق فی الْجنة و فریق فی السعیر کقوله: یوْمئذ یصدعون یعنى اصحاب الیمین و اصحاب الشمال و هو قوله: یوْمئذ یصْدر الناس أشْتاتا.
قال ابن السماک: «ان خوف المنصرف للفریقین قطع نیاط قلوب العارفین.روى عن عبد الله بن عمرو بن العاص، قال: «خرج علینا رسول الله (ص) و فى یدیه کتابان. و فى روایة خرج رسول الله (ص) ذات یوم قابضا على کفیه و معه کتابان فقال: أ تدرون ما هذان الکتابان؟ قلنا، لا، یا رسول الله. فقال للذى فى یده الیمنى هذا کتاب من رب العالمین، باسماء اهل الجنة و اسماء آبائهم و عشائرهم وعدتهم قبل ان یستقروا نطفا فى الاصلاب.
و قیل ان یستقروا نطفا فى الارحام، اذ هم فى الطینة منجدلون، فلیس بزائد فیهم و لا بناقص منهم اجمال، من الله علیهم الى یوم القیمة.
فقال عبد الله بن عمرو ففیم العمل اذا؟ فقال اعملوا و سددوا و قاربوا فان صاحب الجنة یختم له بعمل اهل الجنة و ان عمل اى عمل. و ان صاحب النار یختم له بعمل اهل النار و ان عمل اى عمل. ثم قال: فریق فی الْجنة و فریق فی السعیر عدل من الله عز و جل.
و لوْ شاء الله لجعلهمْ أمة واحدة. قال ابن عباس: اى على دین واحد.
و قال مقاتل: على ملة الاسلام کقوله: و لوْ شاء الله لجمعهمْ على الْهدى، و قوله و لوْ شاء لهداکمْ أجْمعین، و لکنْ یدْخل منْ یشاء فی رحْمته اى فى دینه الاسلام. و الظالمون اى الکافرون، ما لهمْ منْ ولی یدفع عنهم العذاب، و لا نصیر یمنعهم من النار.
أم اتخذوا یعنى بل اتخذوا، منْ دونه أوْلیاء اصناما یعبدونها فالله هو الْولی، قال ابن عباس: ولیک یا محمد (ص) و ولى من اتبعک و هو الذى ینفع ولایته یونس لا الصنم. و هو یحْی الْموْتى و هو على کل شیْء قدیر. لیس فى السماء و الارض معبود تحیى الموتى غیره. و هو قول ابراهیم ربی الذی یحْیی و یمیت.
و لما نزل العذاب بقوم یونس لجائوا الى عالم فیهم کان عنده من العلم شىء و کان یونس ذهب مغاضبا، فقال لهم قولوا یا حى حین لا حى، یا حى یحیى الموتى، یا حى لا الله الا انت، فقالوا ما، فکشف عنهم العذاب.
و ما اخْتلفْتمْ فیه منْ شیْء من امور الدین و الدنیا، فحکْمه إلى الله اى فعلمه عند الله. و قیل معناه کلوا علمه الى کتاب الله و سنة الرسول کقوله:، فإنْ تنازعْتمْ فی شیْء فردوه إلى الله و الرسول و قیل: فحکْمه إلى الله و قد بین ذلک فى القرآن اما ظاهرا منصوصا و اما مضمنا فیه تضمینا قریب المآخذ، او تضمینا بعید المآخذ. قال مقاتل: ان اهل مکة کفر بعضهم بالقرآن و آمن بعضهم به فاخبر ان حکمهم الى الله یحکم یوم القیمة للمحق الى المبطل، فیصیر المحق الى النعیم و المبطل الى الجحیم.
و قیل یحکم فى الدنیا باظهار المومنین علیهم و قتلهم و اسرهم. ذلکم الله الذى یحکم بین المختلفین هو ربی علیْه توکلْت فى جمیع امورى و إلیْه أنیب فیما ینوبنى.
قوله تعالى: فاطر السماوات و الْأرْض، جعل لکمْ اى خلق لکم منْ أنْفسکمْ یعنى من جنسکم أزْواجا حلائل، و من الْأنْعام أزْواجا اى اصناما، ذکورا و اناثا لترتفقوا بها. و قیل انما قال من انفسکم لان حواء خلقت من ضلع آدم. قال مجاهد: نسلا بعد نسل من الناس، و الانعام یذْروکمْ فیه اى یخلقکم فى البطن و فى الرحم، و قیل فى، هاهنا بمعنى الباء، تأویله: یخلقکم و یکثرکم بالتزویج. لیْس کمثْله شیْء هذا رد على الذین اتخذوا من دونه اولیاء و منسوق على قوله یحْی الْموْتى. و الکاف زائده دخلت للتأکید، و المعنى: لیس مثله شیء، و قیل مثل زائدة دخلت لتوکید الکلام و تقدیره: لیس کهو شیء، کقوله: فإنْ آمنوا بمثْل ما آمنْتمْ به. و فى حرف ابن مسعود فان آمنوا بما آمنتم به . ثم قال: و هو السمیع الْبصیر لئلا یتوهم انه لا صفات له کما لا مثل له، فقد تضمنت الایة اثبات الصفة و نفى التشبیه، و التوحید کلمة بین هذین الحرفین: اثبات صفة من غیر تشبیه و نفى تشبیه من غیر تعطیل، فمن نزل عن الاثبات و ارعى اتقاء التشبیه وقع فى التعطیل، و من ارتقى عن الظاهر و اتقى اتقاء التعطیل حصل على التشبیه و اخطأ وجه الدلیل و على الله قصد السبیل.
له مقالید السماوات و الْأرْض، اى مفاتیح السماوات و الارض و من ملک المفتاح ملک الخزانة، و قال الکلبى: فى السماء خزانة المطر، و فى الارض خزانة النبات، و قیل خزانة السماوات الغیوب و خزانة الارض الآیات. یبْسط الرزْق لمنْ یشاء و یقْدر، لان مفتاح الرزق بیده، إنه بکل شیْء، من مصالح العباد، علیم فیعطیهم بقدر مصالحهم قوله: شرع لکمْ من الدین الشرعة السنة و الشرع المصدر و الشریعة السبیل المسنونة السویة، و القوم شرع فى الامر و الشارع الطریق الذى لا یملکه مالک، و یکون الخلق فیه شرعا واحدا، شرع لکمْ، اى: بین لکم و تبین لکم و اختار لکم من الادیان دینا، ما وصى به نوحا اى: الذى امر به نوحا و قدم نوحا لانه اول من اوحى الیه الحلال و الحرام، و اول من اوحى الیه تحریم الامهات و الاخوات و البنات، و الذی أوْحیْنا إلیْک و ما وصیْنا به إبْراهیم و موسى و عیسى، اى شرع ذلک کله، قال مجاهد: لم یبعث الله نبیا، الا وصاه باقامة الصلاة و ایتاء الزکاة و الاقرار لله بالطاعة، فذلک دینه الذى شرع لهم و قال: هو التوحید و البراءة من الشرک و قیل هو قوله: أنْ أقیموا الدین و لا تتفرقوا فیه بعث الانبیاء کلهم باقامة الدین و الالفة و الجماعة و ترک الفرقة و المخالفة.
قال على (ع): لا تتفرقوا فالجماعة رحمة و الفرقة عذاب، کبر على الْمشْرکین ما تدْعوهمْ إلیْه، من التوحید و خبر البعث و قیل ما خصصت به من النبوة و الرسالة، اى: ثقل علیهم ذلک، ثم قال: الله یجْتبی إلیْه منْ یشاء اى یصطفى لنبوته و رسالته من یشاء من عباده و قیل یصطفى لدینه، منْ یشاء و یهْدی إلیْه منْ ینیب. اى : یرجع الى طاعته.
و ما تفرقوا إلا منْ بعْد ما جاءهم الْعلْم، العلم هاهنا القرآن و هولاء المتفرقون هم اهل الکتاب تفرقوا على رسول الله (ص) فآمن به بعضهم و کفر به بعضهم، و قد کانوا قبل مبعثه مجتمعین على الایمان به، فلما بعث تفرقوا علیه من بعد ما جاءهم القرآن. بغْیا بیْنهمْ، اى : حسدا و عداوة و البغى الحسد المطاع، و قیل المتفرقون اهل الادیان المختلفة، و العلم هو العلم باقامة الدین و ترک التفرق فیه و قیل جاءهم اسباب العلم فلم ینظروا فیها لانه ختم الایة بقوله: و إنهمْ لفی شک، و الشک و العلم لا یجتمعان، بغْیا بیْنهمْ، یعنى لابتغاء الدنیا و طلب ملکها.
و لوْ لا کلمة سبقتْ منْ ربک، فى تأخیر العذاب عنهم، إلى أجل مسمى، و هو یوم القیمة، و الکلمة السابقة، قوله: بل الساعة موعدهم، لقضی بیْنهمْ، اى : لعوجلوا بالعذاب فى الدنیا، و إن الذین أورثوا الْکتاب یعنى الیهود و النصارى منْ بعْدهمْ، اى : من بعد انبیائهم مثل الیهود من بعد موسى و النصارى من بعد عیسى، لفی شک منْه، اى : من کتابک الذى هو القرآن، مریب اى : شک مع تهمة. و قیل لهم العرب، أورثوا الْکتاب، بعد الیهود و النصارى فشکوا فیه. فلذلک فادْع، اى : فالى ذلک فادع کقوله: أوْحى لها، اى : اوحى الیها و «ذلک»، اشارة الى ما وصى به الانبیاء من التوحید و اقامة الدین، و اسْتقمْ کما أمرْت، اى: اثبت على الذى امرت به من تبلیغ الرسالة، و قیل استقم على طاعة الله کما امرت فى القران، و لا تتبعْ أهْواءهمْ، و ذلک حین ارادوا منه المداهنه کقوله: ودوا لوْ تدْهن فیدْهنون، فنهاه الله عن ذلک. و قیل نزلت فى الولید بن المغیرة و شیبة بن ربیعة حین وعده الولید ان یعطیه نصف ماله و وعده شیبة ان یزوجه ابنته ان رجع عن دعوته و دینه الى دین قریش، و قلْ آمنْت بما أنْزل الله منْ کتاب، اى: آمنت بکتب الله کلها، و أمرْت لأعْدل بیْنکم، اى: اسوى بینکم فى التبلیغ.
قال قتادة: أمر أن یعدل، فعدل حتى مات و قیل معناه، امرت ان اسوى بینى و بینکم فاعمل بما آمرکم به و انتهى عما انهیکم عنه، روى ان داود علیه السلام قال: ثلاث من کن فیه فهو الفائز: القصد فى الغنى، و الفقر و العدل فى الرضا و الغضب، و الخشیة فى السر و العلانیة، و ثلث من کن فیه اهلکته: شح مطاع، و هوى متبع، و اعجاب المرء بنفسه.
و اربع من اعطیهن فقد اعطى خیر الدنیا و الآخرة: لسان ذاکر و قلب شاکر و بدن صابر و زوجة مومنة. الله ربنا و ربکمْ لنا أعْمالنا و لکمْ أعْمالکمْ، یعنى إلهنا واحد و ان اختلفت اعمالنا فکل یجازى بعمله و لا یواخذ بعمل غیره، لا حجة بیْننا و بیْنکم، ابن عباس گفت حجت اینجا بمعنى خصومت است، فالحجة بمعنى الحجاج کالخصومة بمعنى الخصام، میگوید: خصومت میان ما و شما بقتال نیست که مرا بدعوت، فرمودهاند و بقتال نفرمودهاند، پس چون او را بقتال فرمودند، این آیت منسوخ گشت. مجاهد گفت: حجت اینجا برهانست و بینت، و آیه محکم است، و منسوخ نه، اى: ظهر الحق و وضحت الدلایل و قامت الحجج فلا نحتاج الى حجة نقیمها، اما الاسلام و اما السیف. میگوید: پس از آنکه حق روشن گشت، بدلایل و حجت ما را حاجت نیست بدیگر حجت آوردن و دلائل نمودن، اکنون از شما اسلام پذیریم یا شمشیر؟ و گفتهاند تأویل این سخن آنست که: لا تستوى الحجة بیننا و بینکم، حجتنا بالغة و حجتکم داحضة، حجت ما و حجت شما در دین یکسان نیست، حجت ما تمام است و روشن، رسیده بهر جاى و بهر کس و حجت شما باطل و تباه، الله یجْمع بیْننا، فى القیامة للخصومة، و إلیْه الْمصیر و المعاد لفصل القضاء.
و الذین یحاجون فی الله، اى یخاصمون فى دین الله نبیه. قال قتاده: هم الیهود، قالوا کتابنا قبل کتابکم و نبینا قبل نبیکم، فنحن خیر منکم. منْ بعْد ما اسْتجیب له اى: من بعد ما استجاب له العرب و دخلوا فى دینه لظهور معجزاته.
و قیل من بعد ما استجاب له اهل الکتاب و اقروا بنبوته لوجودهم نعته فى کتبهم و استفتحوا به. بیشترین مفسران میگویند که این آیت در شأن جهودان فرو آمد، که با مصطفى و با مومنان خصومت میکردند در کار دین و حجت میآوردند که کتاب ما بیش از کتاب شماست و پیغامبر ما پیش از پیغامبر شما آمد، ما بحق سزاتریم از شما، و دین ما به است از دین شما، رب العالمین فرمود: این خصومت بعد از آن کردند که بنبوت وى اقرار داده بودند و بنعت و صفت وى که در توراة یافتند ایمان آورده و در وقایع بوى نصرت خواسته.
معنى دیگر: این خصومت که جهودان کردند با رسول، بعد از آن کردند که عرب او را منقاد شدند و دعوت وى اجابت کردند و بدین وى درآمدند، بآن معجزات ظاهر که از وى دیدند و حق بشناختند. قومى گفتند این مخاصمت قریش است و مشرکان با رسول خدا (ص) با مومنان در کار توحید، منْ بعْد ما اسْتجیب له اى: من بعد ما استجاب الله محمدا باظهار المعجزة الدالة على نبوته، میگوید پس از آنکه رب العالمین، محمد را اجابت کرد بهر چه خواست از اظهار معجزات، و دلائل و آیات نمود بر صدق نبوت وى ایشان خصومت میکنند و حجت آرند، حجتهمْ داحضة عنْد ربهمْ، آن حجت ایشان تباه است و باطل، ناچیز و نابرجاى، و قیل هولاء المحاجون هم المتکلمون فى الله عز و جل بغیر الکتاب و السنة، منْ بعْد ما اسْتجیب له، اى: من بعد ما استجاب المومنون لربهم و آمنوا، باین قول، محاجت در الله، مخاصمت مبتدعان است با اهل سنت و افتحام متکلفان و خوض معترضان و تأویل جهمیان و ساخته فلسفیان که برأى و عقل خود در الله سخن گفتند، و صواب دید رأى و خرد خویش در این باب قانون ساختند، و معقول، فراپیش کتاب منزل و سنت مسند داشتند، پس از آن که مومنان و مخلصان فرموده الله را اجابت کردند و از کتاب و سنت درنگذشتند، صواب دید رأى و عقل خود معزول کردند، و باذعان گردن نهادند و بسمع قبول کردند و راه تسلیم سپردند. آن گه فرمود: حجتهمْ داحضة عنْد ربهمْ و علیْهمْ غضب و لهمْ عذاب شدید. حجت ایشان تباه است و بر ایشان خشم و عذاب الله است، راى فرعون رأى ایشان که گفت: ما أریکمْ إلا ما أرى، و ابلیس پیشواى ایشان، و دوزخ سراى ایشان است.
الله الذی أنْزل الْکتاب بالْحق و الْمیزان، اى: ان الذى ادعوکم الى عبادته، هو الله الذی أنْزل الْکتاب بالْحق اى بالحقیقة و المیزان، یعنى العدل، و سمى العدل میزانا لان المیزان آلة الانصاف و التسویه. و قیل معنى انزال المیزان الهامه الخلق، العمل به و امره بالعدل و الانصاف، کقوله: قدْ أنْزلْنا علیْکمْ لباسا.
و قیل: الهم اتخاذ المیزان، و قال علقمة المیزان محمد (ص) یقضى بینهم بالکتاب و ما یدْریک یا محمد لعل الساعة قریب. و لم یقل قریبة لان تأنیثها غیر حقیقى و مجازه الوقت. و قیل معناه: اتیانها قریب و هذه الآیة تدل على البعث و على الاستعداد للقیامة.
یسْتعْجل بها الذین لا یوْمنون بها، و هم الذین کانوا یقولون: متى هذا الْوعْد، عجلْ لنا قطنا، ائْتنا بما تعدنا، قال مقاتل: ذکر النبى الساعة و عنده قوم من المشرکین، فقالوا تکذیبا و استهزاء: متى تکون الساعة؟ فانزل الله تعالى هذه الآیة، قوله: یسْتعْجل بها الذین لا یوْمنون بها، یعنى ظنا منهم انها غیر آتیة، و قیل طمعا منهم انها غیر آتیة و قیل طمعا منهم فى ان یذکر النبى لها وقتا معینا، ثم یمضى الوقت فلا یقع فیصیر حجة لهم علیه. و الذین آمنوا مشْفقون منْها لانهم ایقنوا انها واقعة لا محالة، مشْفقون منْها، ان تقوم فتحول بینهم و بین التوبة، و یعْلمون أنها الْحق، الکائن لا محالة. و یعلمون انهم محاسبون على اعمالهم.
ألا إن الذین یمارون فی الساعة، اى یجادلون فیها لیشککوا المومنین، و قیل الذین یدخلهم الشک فیجحدون کونها، لفی ضلال بعید. لانهم لو فکروا لعلموا ان الذین انشأهم و خلقهم اول مرة قادر على ان یبعثهم.